به نقل از «خبرگزاری صدا و سیما»

بازسازی کلیه برای معکوس کردن آسیب ناشی از دیابت

تاریخ انتشار: ۲۵ بهمن ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۱۰۴۴۵۶

به گزارش خبرگزاری صدا وسیما، مطالعه جدید دانشمندان امید‌ها را برای افرادی که نارسایی کلیه دارند؛ به ویژه آن‌هایی که بر اثر دیابت دچار مشکلاتی در آن شده اند ارائه می‌دهد.

تیمی بین المللی از دانشمندان به کشفی پیشگامانه دست یافته اند که می‌تواند درمان عوارض ناشی از دیابت و سایر بیماری‌ها را به شدت بهبود بخشد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

دانشمندان سنگاپور و آلمان راهی برای بازسازی کلیه‌هایی که در اثر بیماری  آسیب دیده اند، بازیابی عملکرد و جلوگیری از نارسایی کلیه را پیدا کرده اند.

دیابت باعث ایجاد مشکلات زیادی در بدن می‌شود و بیماری کلیوی یکی از شایع‌ترین آنهاست. قند خون بالا می‌تواند به واحد‌های فیلتر کننده ریز در کلیه‌ها به نام نفرون آسیب برساند و منجر به اختلال در عملکرد کلیه و در نهایت نارسایی شود.

دانشمندان مقصری بالقوه با نام پروتئینی به نام اینترلوکین-۱۱ (IL-۱۱) را در این مسیر بررسی کردند. این تیم در آزمایشات روی موش ها، دریافتند که IL-۱۱ مسئول ایجاد بیماری مزمن کلیوی است.

همانطور که کلیه‌ها آسیب می‌بینند، سلول‌های پوشاننده لوله‌های داخلی IL-۱۱ را آزاد و رشد سلولی را کند و یک آبشار مولکولی از التهاب و اسکار ایجاد می‌کنند.

این مطالعه نشان داد که مسدود کردن IL-۱۱ می‌تواند از این فرآیند جلوگیری کند و سلول‌های سالم را قادر به بازسازی و معکوس کردن آسیب‌های موجود می‌کند.

موش‌هایی که از نظر ژنتیکی فاقد IL-۱۱ بودند یا به آن‌ها آنتی بادی مسدود کننده این پروتئین داده شد، بازسازی سلولی را بهبود داده و در نهایت عملکرد کلیه را بازیابی کردند. این تیم یافته‌ها را در آزمایشات روی سلول‌های کلیه انسان در ظروف آزمایشگاهی دنبال و نتایج مشابهی را مشاهده کردند.

بنابر اعلام وبگاه نیواطلس، دانشمندان آنتی بادی IL-۱۱ را به سلول‌های مبتلا به بیماری کلیوی دیابتی تزریق و دریافتند که سلول‌های کلیه می‌توانند دوباره تکثیر شده و زخم و التهاب را معکوس و در نهایت عملکرد اندام را بازیابی کنند.

در حالی که نتایج امیدوارکننده به نظر می‌رسند، این مطالعه هنوز در مراحل اولیه است و قبل از اعمال یافته‌ها در آزمایش‌های انسانی، تحقیقات بیشتری لازم است. با این وجود، این کشف هدفی جدید و امیدوارکننده برای توسعه درمان‌های بیماری کلیوی، به ویژه در نتیجه عوارض ناشی از دیابت، ارائه می‌دهد.

منبع: خبرگزاری صدا و سیما

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.iribnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری صدا و سیما» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۱۰۴۴۵۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

انسان نخستین بار کی سرما خورد؟

ایتنا - انسان خردمند (هومو ساپینس) چه زمانی در تاریخ برای اولین بار سرما خورد؟
پاسخ به این سوال دشوار است؛ تا حدی به این دلیل که از میان ویروس‌های متعددی که باعث سرماخوردگی می‌شوند، تنها تعداد کمی از آن‌ها در بقایای به‌جا مانده از انسان‌ها کشف می‌شوند چرا که ویروس سرماخوردگی اغلب در بافت‌های نرم مانند ریه وجود دارد و کم‌تر در استخوان و دندان قابل ردیابی است. با این حال این امکان وجود دارد که برخی از اولین انسان‌های خردمند دست‌کم ۳۰۰ هزار سال پیش به سرماخوردگی مبتلا شده‌ باشند. 

«سرماخوردگی معمولی» یک اصطلاح کلی برای گروهی از عفونت‌‌های تنفسی است که افراد با سیستم ایمنی سالم، به صورت خفیف به آن‌ مبتلا می‌شوند. راینوویروس‌ها، کروناویروس‌ها و ویروس سین‌سیشیال تنفسی (RSV/ ویروس پیوسته‌یاخته‌ای تنفسی) اغلب عوامل اصلی‌اند. البته این عوامل بیماری‌زا (پاتوژن‌ها) قبل از آنکه بین مردم شیوع پیدا کنند، احتمالا از سایر مهره‌داران به انسان منتقل شده‌اند.

جوئل ورتهایم، ویروس‌شناس تکاملی از دانشگاه کالیفرنیا به لایو‌ساینس گفت، باتوجه به زندگی انسان خردمند با حیوانات، قرار گرفتن بشر در معرض ویروس‌های جدید اجتناب‌ناپذیر بوده است.

معمولا زمانی که ویروس حیوانی به بدن انسان وارد می‌شود، قادر به ایجاد عفونت و آلودگی نیست، زیرا با میزبان جدید سازگار نیست، با این حال ویروس‌ها گاه برای جهش موفقیت‌آمیز و حتی انتشار بین انسان‌ها مجموعه‌ای از ژن‌های مناسب دارند؛ مانند ویروس‌هایی که در همه‌گیری کووید‌ــ۱۹ یا آنفلوانزای خوکی ظهور کردند.

البته دانشمندان درباره زمان اولین شیوع ویروس‌های سرماخوردگی نظرهای متفاوتی دارند. به عقیده برخی دانشمندان، این ویروس‌ها می‌توانند هم‌زمان با طلوع تمدن بشری یعنی پنج تا شش هزار سال قبل، از حیوانات به انسان‌ها منتقل شده‌ باشند؛ زمانی که انسان‌ها زندگی در مناطقی نزدیک به هم را آغاز کردند که عوامل بیماری‌زا به‌راحتی می‌توانستند بین آن‌ها گسترش یابند و هم‌زمان پرورش حیوانات حامل این ویروس‌ها را نیز آغاز کردند.

اما همه دانشمندان با این فرضیه موافق نیستند. فرانسوا بالوکس، زیست‌شناس دانشگاه کالج لندن، می‌گوید انسا‌ن‌های «شکارچی‌ــ‌گردآورنده» که کشاورزی نمی‌کردند یا دام پرورش نمی‌دادند هم می‌توانستند از طریق شکار در معرض این ویروس‌های حیوانی قرار بگیرند. انسان شکارچی‌ پیش از انسان خردمند وجود داشت و به نظر این زیست‌شناس، ویروس‌های سرماخوردگی مختلف در طول دوران تکامل انسان در زمان‌های مختلف پدیدار می‌شدند و از بین می‌رفتند.

او می‌گوید: «من فکر می‌کنم احتمالا یکی از رویدادهایی که به افزایش قابل‌توجه جذب عوامل بیماری‌زا در انسان منجر شد، پخش شدن آن‌ها در خارج آفریقا بود که طی آن احتمالا به ویروس‌های سرماخوردگی جدید مبتلا شدند. بقایای قدیمی‌ترین انسان‌ خردمندی که در خارج از آفریقا کشف شد، متعلق به ۲۱۰ هزار سال قبل بود.»

دانشمندان برای کشف پیدایش این ویروس سراغ حفاری‌های باستان‌شناسی رفتند. به گفته کارشناسان، ویروس‌های سرماخوردگی زیاد خوبی باقی نمی‌مانند. این ویروس‌ها به طور معمول در بافت‌های نرم مانند ریه که پس از مرگ از بین می‌روند، اثر باقی می‌گذارند و در بافت‌های مقاوم مانند استخوان و دندان یافت نمی‌شوند.

البته ژنوم‌های ویروسی در بقایای انسان‌های باستانی یافت شده‌اند اما فقط ویروس‌های مبتنی بر دی‌ان‌ای بوده‌اند نه ویروس‌های حاوی آران‌آی (RNA) اما محققان یک کروناویروس متعلق به قرن شانزدهم را در پالپ دندان یک اسکلت‌ انسان در فرانسه پیدا کردند. این آران‌ای با کروناویروس‌های شناخته‌شده امروزی متفاوت است و نشان می‌دهد که این عوامل بیماری‌زای تاریخی احتمالا یا از بین رفته‌اند یا بدون آنکه شناسایی شوند، تکامل یافته‌اند.

بالوکس می‌گوید: «احتمالا در آینده از ویروس‌هایی که کمتر از ۲۰۰ سال پیش با ما بودند، تصویر جمعی مناسب‌تری خواهیم داشت. این امر ردیابی تاریخچه ویروس‌ها در گذشته‌های دور را برای دانشمندان آسان‌تر می‌کند.»